Linda en ik zijn (bewust) heel jong ouders geworden. Nu de meesten van onze vrienden kleine kinderen hebben, zijn die van ons alweer groot. Hoe is het om deze keuze gemaakt te hebben?
Op zo’n mooie, zonnige dag als vandaag gaan we graag een stuk wandelen. Jas en schoenen aan en “go!” Vroeger zou zoiets véél meer voorbereiding hebben gekost: “Hebben we alles ingepakt?” – “Luiers, flesjes, babydoekjes, extra kleren, een koekje & zijn de banden van de kinderwagen opgepompt?”
Kleine kinderen, grote spullen
Men zegt weleens dat de kleinste kinderen de grootste spullen nodig hebben en in het geval van baby’s en peuters is dat ook echt zo. Toen de twee kleinsten zo’n enorme autostoel nodig hadden, had ik ’t best een beetje met de oudste te doen. Ze zat daar achterin de auto, midden tussen die twee bakbeesten en ze had bijna geen ruimte om nog fatsoenlijk te zitten.
Gelukkig is die tijd voorbij. De kinderen zijn inmiddels groot genoeg om zich zonder autostoel, kinderwagen en buggy te redden. Nu denk ik helemaal niet meer aan die dingen, maar af en toe herinner ik me toch ‘hoe het ook alweer was’.
Jonge ouders
Toen wij papa en mama werden, waren we 24 en 20 jaar oud… en nu ik de veertig nader hebben we gewoon ‘ineens’ grote kinderen! Het was destijds een hele bewuste keuze om jong een gezin te starten. Overigens moesten we die keuze wel bijna dagelijks uitleggen aan de mensen om ons heen.
Familie, vrienden, bekenden (en net zo goed onbekenden!) vonden het prima om vervelende opmerkingen te maken als: “het was zeker een ongelukje, hè?” of “weten jullie dan niet hoe dat werkt met kinderen krijgen?” Bijzonder flauw natuurlijk.
We waren een jaar eerder getrouwd, dus ook het welbekende “móest je trouwen?” sloeg als een tang op een varken. Maar wel vaak, héél vaak. Tot vervelens toe.
Jong uit de luiers
Onze oudste en jongste schelen ruim zes jaar. We hebben dus heel wat jaartjes lopen sjouwen met luiers, babymelk en kinderwagens. En toen de jongste naar school ging waren die dingen *ineens* weg. Poef!
De grote babydingen (box, kinderwagen, autostoel) zijn nu al een aantal jaar de deur uit en de kinderen kunnen inmiddels van alles zelf. Ik vond het heerlijk om jong vader te worden en nu vind ik het ook heerlijk om grote kinderen te hebben, terwijl de meeste leeftijdsgenoten nog “in de luiers” zitten.
De jongste bakt graag taarten en helpt met het avondeten… de middelste leert programmeren van mijn broertje en de oudste helpt ons inmiddels met het schrijven van artikelen voor op deze website. Ik ben dan ook supertrots op ze!
Maar heel soms krijg ik het er wel een beetje benauwd van hoor; nog 3 jaar en dan gaat de jongste naar de middelbare school! Die gedachte stop ik nog maar even weg, dan voel ik mezelf weer wat minder oud misschien.
Jouw ervaring met kinderen
Is mijn verhaal herkenbaar voor je, of heb je er juist voor gekozen om op latere leeftijd aan kinderen te beginnen? En hoe zie jij die transitie van “kleintjes” naar “iets groter”? Je kunt, als je wilt, meediscussiëren hierover op Facebook of Instagram.